บ้านหลังเก่า ในชีวิตใหม่ ของเดี่ยว อัศวิน

ชีวิตคนก็เหมือนกับบ้าน ก่อสร้าง ต่อเติม ไปตามลำดับขั้นวัย ดีงามหรือไม่ แตกต่างกันไป เฉกเช่นกัน แม้วัยผ่านเลย แต่ใจยังใฝ่ดี ก็สามารถปรุงแต่งชีวิตให้กลับมางดงาม ยังประโยชน์ได้อีกครั้ง เหมือนเรือนไม้หลังนี้ “บ้านจอมเมือง” ของเดี่ยว อัศวิน
M

ผมเฝ้ามองหน้า Feed ของคุณเดี่ยว มาพักใหญ่ เห็นโปรเจ็คปรับปรุงบ้านไม้หลังงาม “บ้านจอมเมือง” คือถ้าถึงขั้นเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นเหมือนตามจีบหญิงสาว แสดงว่ามาสเตอร์พีซกำลังจะเกิดขึ้นแน่นอน และโชคเข้าข้างเราได้อ่านลายมือถึงเหตุที่มาและชีวิตครอบครัวของเจ้าของ

บ้านไม้มักเป็นยอดปราถนา ถ้าสามารถหามาครอบครองได้ ยิ่งเป็นเรือนไม้ที่ผูกใจคุณเดี่ยวมายาวนานตั้งแต่เด็กอย่างบ้านหลังนี้ เมื่อทุกอย่างลงตัว จังหวะเวลา พละกำลัง หรืออะไรสักอย่างก็ไม่รู้ บ้านหลังนี้กำลังจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

เมื่อเจ้าของเป็นศิลปิน บ้านก็เป็นศิลปินตามไปด้วย มันแยกกันไม่ออก นอกจากความรู้ที่ร่ำเรียนมา ใครก็เดาถูกว่า การปรับปรุงบ้านครั้งนี้เป็นเรื่องของประสบการณ์ สั่งสมความงาม และการเก็บรายละเอียด ทีละเล็กละน้อย แถมงานไม้มันเป็นอะไรที่ นึกได้ ทำได้ ก็ทำไป

ฟังคุณเดี่ยว เล่าความหลังผ่านลายมือแล้วเพลินใจบอกไม่ถูกครับ สำหรับผมมันเป็นความรู้สึกอบอุ่น เศร้า เหงา พาลคิดถึงบ้านและครอบครัวในวัยเด็กของเราเหมือนกัน

มีเรื่องสนทนาก่อนจะเริ่มลงมือเขียนบทความนี้กับคุณเดี่ยวว่า คนเราไม่ควรเสียโอกาส ในการทำตามความฝัน หรือแค่ทำอะไรที่อยากทำ คือเราเห็นตรงกันว่า ไม่ต้องรอ ไม่ต้องให้อะไรมันพร้อมซะทุกสิ่ง ลงมือทำซะ เว้าๆ แหว่งๆ ค่อยๆ ต่อเติมกันไป ถ้าไม่ได้ทำ นั่นต่างหากเรื่องใหญ่

แน่นอนว่า คนอ่านส่วนใหญ่คงนึกอิจฉา โหว คนอะไรมีโอกาสได้ปรุงบ้านในฝัน เล่นงานคราฟท์ตามใจตัวเองได้ขนาดนั้น เหมือนได้ทำตามความฝันของตัวเองจนสำเร็จ ซึ่งนั่นก็ใช่ แต่มีเรื่องน่าสนใจกว่านั้น เมื่อเล่าให้ผมฟังว่า

แรกๆที่จะเปิดบ้าน คิดเอาไว้ว่าจะให้เด็กๆแถวบ้านมาหัดเย็บผ้า ทำขนม ฝึกดนตรี คนเฒ่า คนแก่ แถวนี้ก็เยอะอยู่ครับ ค่อยๆคิด ค่อยๆทำไป

จะเย็บปักถักร้อย ทำขนม เล่นดนตรี อ่านหนังสือ คุยกัน หรือจะมานั่งเฉยๆ จะเข้ามาให้ช่วยทำอะไรก็บอกครับ

ผมรู้สึกว่า งานนี้มันเป็นเรื่องของการผสมผสานอะไรหลายๆ อย่างเข้าด้วยกัน น่าจะมากกว่าเรื่องการปรับปรุงบ้านแสนรัก แต่มีเรื่องความพยายามในการสื่อสารกับชุมชน ความต้องการสื่อสารกับคนในครอบครัว ทั้งผู้ใหญ่ และคนรุ่นต่อไป ซึ่งผมแอบคิดต่อว่า ถ้าบรรยากาศดี สิ่งแวดล้อมดี คนช่วยกันคิดดี เดี๋ยวมันก็คงมีอะไรดีๆ ตามมา